Jak zrobić otomanę? – DIY

Historia powstania otomany  w naszym domu nie jest typowa. Nie szukaliśmy dodatkowego miejsca do siedzenia, ani dodatkowego miejsca do przechowywania. Tak na prawdę potrzebowaliśmy kosza na pranie do łazienki. Zapytacie, to skąd pomysł na otomanę? Odpowiedź jest banalna. Nie mogliśmy znaleźć kosza, który pasowałby wymiarem i podobał się wszystkim.

Wcześniej rolę kosza pełniła u nas skrzynia rattanowa, ale niestety już nie pasowała i była zbyt mała i ten efekt po kilku dniach –  góra prania wysypującego się na zewnątrz.

To może otomana zrobiona na wymiar? Dlaczego nie? Ładny mebel w łazience, dużo miejsca na rzeczy i może służyć jako siedzisko.

Pomysł jest, więc zabieramy się do pracy.

Materiały potrzebne do samodzielnego wykonania otomany:

1. płyta OSB lub MFP o grubości 18 mm
2. 4 nóżki
3. 4 wkładki kłowe (do zamocowania nóżek)
4. 3 zawiasy
5. 2 podnośniki pneumatyczne
6. owata
7. gąbka grubości 8 mm do oklejenia boków
8. pianka tapicerska grubości 6 cm lub grubsza na siedzisko
9. tkanina
10. tkanina podbiciowa, np. wigofil
11. wkręty, wkrętarka
12. taker, klej tapicerski

Jak zrobić otomanę?  Instrukcja krok po kroku.

Na początku musimy zaopatrzyć się w płytę OSB lub MFP. Użyliśmy płyty laminowanej, ale nie polecam.  Trudniej wbija się zszywki i odpryskuje w miejscach nawiercenia. Potrzebujemy  6 kawałków płyty dociętych na wymiar (można pociąć w miejscu zakupu).

Kolejny krok, to wywiercenie otworów gdzie będą guziki  oraz wywiercenie 4 otworów w dnie do zamocowania nóżek.

W otwory na nóżki wbijamy wkładki kłowe. Po skręceniu całości wkładki powinny znaleźć się w środku.

Prace podzieliłam na dwie części, tzn. wykonanie dolnej części otomany (skrzyni) oraz wykonanie siedziska, czyli wieka.

To na początku skrzynia.

Skręcamy płyty, tzn. boki i dno.

Kolejny krok, to oklejenie boków cienką 8 mm gąbką.

Kroimy tkaninę.  Ważne jest, aby podczas krojenia materiału (jeśli jest z włosem, np. typu welur), wszystkie części  skroić w jedna stronę.  Unikniemy w ten sposób cieniowania i wrażenia, że poszczególne części mają inny kolor. W większości przypadków będą potrzebne dwa kawałki , które należy zszyć. Proponuję tak wymierzyć materiał, aby po zszyciu szwy biegły po przeciwległych krawędziach, najlepiej po przekątnej. Naciągamy zszyty materiał na boki skrzyni.

Następnie przybijamy takerem brzegi materiału.

Kolejny etap, to wykończenie.  Od wewnątrz przybijamy zszywkami wcześniej uszyty „worek”.  U mnie otomana służy jako kosz na rzeczy do prania,  w zawiązku z tym środek jest z tkaniny podbiciowej, np. wigofil , która nie chłonie wilgoci. Ta samą tkaniną wykańczamy otomanę od spodu.

Przykręcamy nóżki.

Mamy gotową skrzynię, więc czas na wieko.

Przycinany i przyklejamy piankę tapicerską do płyty, która będzie stanowiła siedzisko. Pianka powinna być większa niż płyta o grubość cienkiej gąbki przyklejonej na bokach skrzyni.

Wycinany otwory w piance w miejscach gdzie będziemy naciągać guziki, czyli w miejscach gdzie mamy wywiercone otwory.  Ważne, aby otwory były trochę większe od rozmiaru guzików, tak aby guziki zmieściły się wewnątrz. Otwory możemy wyciąć nożem lub otwornicą.

Następny etap to przycięcie i przyklejenie owaty . W miejscach otworów nacinamy owatę. Zaczynamy pikowanie. Pikowanie rozpoczynamy od środkowego guzika, następnie przeciągamy   guziki  na środkowej linii, później pozostałe. O pikowaniu pisałam już w poście o pufach cross.

Po naciągnięciu wszystkich guzików wykańczamy boki.

Szyjemy pasek (uchwyt do podnoszenia) i przybijamy na środku klapy.

Na wewnętrznej stronie przybijamy wykończeniówkę.

Kolejny etap to przybicie listew z gwoźdźmi.

Przyszła pora na połączenie elementów w całość, czyli montujemy zawiasy i podnośniki.

Otomana jest już gotowa.

Wspominałam już wcześniej, że u nas służy jako kosz i siedzisko (sprawdza się doskonale, została już przetestowana), ale równie dobrze wygląda np. w sypialni. Pewnie sami znajdziecie wiele zastosowań i miejsc, gdzie moglibyście ją postawić.

Oczywiście zdjęcie jest tylko poglądowe.

Będzie mi miło jeśli pozostawisz swój komentarz.

Wiesia